|
چکیده خبر سیاستی: کارشناسان معتقدند سیاست‌های ریاضت اقتصادی بریتانیا ضمن افزایش بی‌خانمانی با آسیب‌های مربوط به سلامت نیز مرتبط است. تعداد افرادی که به طور رسمی به عنوان بی‌خانمان یا کارتن‌خواب در انگلستان ثبت شده از ۱۷۷۸ در سال ۲۰۱۰ به ۴۱۵۱ در سال ۲۰۱۷ افزایش یافت، اما سازمان‌های خیریه رقم واقعی را بیش از دو برابر برآورد می‌کنند. فرانسام و دورلینگ استدلال می‌کنند که افزایش اخیر بی‌خانمانی ریشه در اصلاحات رفاهی و بازار مسکن دارد، تقریباً به به دلیل افزایش خانواده‌ها در از دست دادن مسکن خصوصی اجاره‌ای توجیه و محاسبه شده است. |
کارشناسان معتقدند سیاست‌های ریاضت اقتصادی بریتانیا ضمن افزایش بی‌خانمانی با آسیب‌های مربوط به سلامت نیز مرتبط است.
مارک فرانسمام و دني درلینگ در دانشگاه آکسفورد می‌گویند اقدامات در مورد مسائل مربوط به اصلاحات رفاهی و بازار مسکن برای کمک به کسانی که در این بحران گرفتار شده‌اند، ضروری است.
تعداد افرادی که به طور رسمی به عنوان بی‌خانمان یا کارتن‌خواب در انگلستان ثبت شده از ۱۷۷۸ در سال ۲۰۱۰ به ۴۱۵۱ در سال ۲۰۱۷ افزایش یافت، اما سازمان‌های خیریه رقم واقعی را بیش از دو برابر برآورد می‌کنند.
همچنین افزایش تعداد خانواده‌های بی‌خانمان که در محل اقامت موقت توسط مقامات محلی قرار دارند، از ۵۰،۰۰۰ نفر در سال ۲۰۱۰ به ۷۸،۰۰۰ نفر در سال ۲۰۱۷ افزایش یافته است. در لندن به تنهایی ۲۲۵،۰۰۰ نفر از افراد بی‌خانمان پنهان ۱۶ تا ۲۵ ساله وجود دارند. کسانی که اقامت موقت خود را با دوستان یا خانواده می‌گذرانند.
بی‌خانمانی همچنین خطرات جسمی و روانی را برای سلامتی به همراه دارد، از جمله شرایط تنفسی، افسردگی، اضطراب، آسیب ناخواسته و مرگ و میر در زمستان. همچنین آمار محاسبه شده (برای سالهای ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۹) نشان می‌دهد سن متوسط افراد بی‌خانمان در هنگام مرگ ۴۷ سال بوده، در مقایسه با ۷۷ سال برای جمعیت عمومی.
فرانسام و دورلینگ استدلال می‌کنند که افزایش اخیر بی‌خانمانی ریشه در اصلاحات رفاهی و بازار مسکن دارد، تقریباً به به دلیل افزایش خانواده‌ها در از دست دادن مسکن خصوصی اجاره‌ای توجیه و محاسبه شده است.
آنها به علل احتمالی اشاره می‌کنند، از جمله فشار رو به بالا بر روی هزینه‌های مسکن همراه با کاهش دسترسی به مسکن اجتماعی[۱][۲] مقرون به صرفه از اوایل دهه ۱۹۸۰، کاهش کمک‌های مالی برای حمایت از افراد آسیب‌پذیر (کاهش از ۵۹٪ در شرایط واقعی از سال ۲۰۱۰) و محدودیت در مزایای مسکن برای خانواده‌های با درآمد پایین
فرانسام و دورلینگ می پرسند اقدامات لازم کسانی که در این بحران گرفتار شده‌اند چیست؟
این دو محقق به طرح‌های متعدد نظیر توسعه خدمات تخصصی مراقبت‌های اولیه برای افراد بی‌خانمان و مدل «اولویت مسکن»[۳] اشاره می‌کنند[۴] که قبل از مشکلات مربوط به سوء‌استفاده از مواد و بدتر شدن سلامت، خانه اجاره‌ای امنی را برای بی‌خانمان‌ها فراهم می‌کند.
این رویکرد به برخی از اعتبارات برای موفقیت استراتژی فنلاند -تنها کشور اروپایی که بی‌خانمانی به تازگی در آن تنزل یافته است- و در حال حاضر با برآورد پتانسیل سالانه صرفه جویی از ۳-۵ میلیون پوند در لیورپول، منچستر و بیرمنگام انجام می‌شود، اشاره می‌کنند.
این دو نویسنده اظهار می‌کنند “آنچه مورد نیاز است، یک استراتیژی جامع است که خدمات و عرضه مسکن مقرون به صرفه، امنیت بیشتر اجاره‌ها و استفاده مؤثر از سهام مسکن را برای افراد آسیب‌پذیر افزایش دهد.”
[۱] Social housing
[۲] تهیه مسکن توسط سازمان‌های دولتی یا غیرانتفاعی برای افراد کم درآمد یا افرادی که یا نیازهای خاص دارند
[۳] “housing first”
[۴] سیاست اولویت مسکن “یک رویکرد جهت بهبود بخشیدن به پایان دادن به بی‌خانمانی است و بر روی افرادی که بی‌خانمان هستند و یا در آستانه نزدیک شدن به بی‌خانمان هستند، مسکن مستقل و دائمی تهیه می‌کنند، سپس در صورت نیاز، پشتیبانی و خدمات اضافی را فراهم می‌کند.
منبع: ساینس دیلی
برگردان: زهرا سعیدی، کارشناس ارشد سیاست‌گزاری عمومی
انتشار مطلب، با ذکر نام سایت سیاست‌گزاری عمومی ایران، بلامانع است.
