وضعیت اضطراری نشان می‌دهد که یک فاجعه اجتماعی یا طبیعی، نظم مدنی را به چالش کشیده یا برافروخته است. در حالت اضطراری، عملکرد عادی دولت معمولا در پاسخ به شرایط فوق العاده، معلق است.
شورای شهر لس آنجلس، در پاییز گذشته، در مورد بی‌خانمانی در لس آنجلس وضعیت اضطراری اعلام کرد. گرچه بر این اساس، شهردار اریک گارچتی، وقتی بودجه پیشنهادی خود را در هفته گذشته منتشر نمود، هزینه‌های برنامه‌های بی‌خانمانی را تا ۱۰۰ میلیون دلار در سال آینده افزایش داد.
اما آنچه که می‌شود در رابطه با بی‌خانمانی گفت این است که این وضعیت به دلیل سیاست‌گزاری ضعیف به وجود آمده است. بنابراین راه‌حل برای آن باید فراتر از اعلامیه‌ها یا بودجه‌ها باشد و مستلزم تغییر در ارزش‌هایی است که سیاست‌های ما را تشکیل می‌دهند.
فقدان رویکرد تفکر رو به جلو نسبت به موضوع بی‌خانمانی، این فرصت و گشایش را برای کسانی که از سیاست‌های نئولیبرالی مسکن و سیاست‌های پلیسی حمایت می‌کنند ایجاد کرده است، که هر دو به آن وابسته است و نگرش واکنشی نسبت به بی‌خانمانی را تقویت می‌کند. به طور خاص، زمانی که بر روی “بازسازی شهری” در قالب هزینه‌های بالای مسکن تحریم می‌شود، پلیس تهاجمی و مهار بی‌خانمانی را ضمن مقاومت شدید در مقابل هر گونه تعدی حکومت از آزادی کارآفرینی، تشویق می‌کنیم.
توجه بیش از حد به ارزش‌های ایدئولوژیک اقتصادی و سیاسی نئولیبرالی، بسیاری از موارد همچون بازارهای آزاد و ثروت فردی، کاهش یا حذف مالیات و انباشتن اموال خصوصی را بیشتر از همه چیز به حالت تعلیق درآورده، در حالی که تعدیات و نقض حکومتی پایدار در زمینه آزادی‌های کارآفرینی، باقی مانده است. در لس آنجلس، منافع کسانی در اولویت است که در حال حاضر مانع توانایی ما در پاسخگویی به نیازهای کسانی است که تقریبا چیزی ندارند.
از سال ۲۰۰۸ بودجه فدرال مساکن ارزان قیمت در کالیفرنیا اصلاح شده است. سرمایه گذاری سالانه از ۲.۶ میلیارد دلار به ۸۰۷ میلیون دلار رسیده است که یک کاهش ۶۹ درصدی دارد. در لس آنجلس ما ۲۶ میلیون دلار صرف مسکن ارزان قیمت می‌کنیم در مقایسه با ۱۰۸ میلیون دلار که قبل از سال ۲۰۰۸ صرف کردیم.
در همین حال، از سال ۲۰۰۰، اجاره ۲۲ درصد افزایش یافته است، در حالی که درآمد متوسط ۸ درصد کاهش یافته است. حتی اگر شهر موفق به جمع آوری پول برای برنامه‌های بی‌خانمانی شود، کار چندانی از پیش نمی‌برد.
در این شهر، بی‌خانمانی به طور عمده به عنوان یک مشکل نیاز به مهار دیده می‌شود. محلات فقیرنشین یا حلبی آبادها به دلیل تمایل جمعی ما به منحرف کردن افکارمان تعیین حدود فضایی که ممکن است در آن گروه‌های نامطلوب جمع شوند وجود دارد. این روند تنها به دلیل گسترش مناطق پرجمعیت حلبی آباد تشدید شده است.
ما پلیس مان را با محدود نگاه داشتن این گروه‌های نامطلوب به کار می‌گماریم. ما بی‌خانمان‌ها را به خاطر جرایم جزئی مانند راه رفتن و زباله ریختن جریمه می‌کنیم که به دنبال استراتژی پلیسی “شکستن پنجره‌ها” با امید بازدارندگی از جنایات بزرگ، است. با این حال اغلب جریمه‌های پرداخت نشده به بهانه‌هایی تبدیل می‌شوند که منجر به زندان و از دست دادن دسترسی به خدمات پشتیبانی می‌شود.
این یک استراتژی از بین بردن قدرت برای مصادره و سلب مالکیت است. در حال حاضر، افسران می‌توانند محله‌های بی‌خانمان را که بیش از ۸۵ درصد در طول چهار سال گذشته است، برکنار کنند. افراد بی خانمان مجاز به نگهداری ۶۰ گالن دارایی در خیابان هستند- اندازه یک سطل زباله بزرگ. به گفته یکی از وکلا، ما سعی کردیم مبلغی را انتخاب کنیم که اگر کسی جایگزین دیگری نداشته باشد، می‌تواند در خیابان زندگی کند.
مأموران اجرای قانون، مشکل نیستند. ما با برخی از پلیس‌های واقعا مراقب و نگران در این جامعه کار می‌کنیم. مشکل آن ارزش‌هایی است که سیاست‌گزاری به وجود می‌آورد و ماموران باید آن را اجرا کنند. اداره پلیس لس آنجلس به مدت یکسال با صرف ۸۷ میلیون دلار، به ما امکان داد که افکارمان را که نسبت به بی‌خانمانی منحرف سازیم.
برخی معتقدند که فشار جهت انتفال افراد بی‌خانمان به محله‌های فقیرنشین به آنها اجازه می‌دهد منابعی را که دیگر در دسترس نیستند دریافت کنند؛ اما هدایت غیرقانونی به محله‌های فقیرنشین و یا محله‌هایی که فرد در برابر توسعه ناخواسته مقاومت می‌کند، حکم بزرگی است و مجوز قانونی می‌خواهد. مطمئنا انتقال مردم به فضایی که با بی‌خانمانی پر شده و و با خشونت خیابانی و مصرف مواد مخدر مسموم گشته، برنامه‌ای مناسب برای کسانی که نیازمند هستند، نیست.
طرح شهر و شهرستان برای ایجاد مسکن بیشتر، شروع خوبی است. با این حال، مسکن، به سادگی می‌تواند به معنای بی‌اعتبار کردن در پشت درهای بسته و خارج از نظر باشد.
پیامبران در تمام سنتهای اعتقادی، جامعه را به پذیرایی و فراهم آوردن شروط رادیکال برای کسانی که توسط سیستم اجتماعی بیرون رانده شده اند، دعوت می‌کنند.
امروز مهمان نوازی رادیکال به معنای استقبال و خدمت به مردم در هر محله در لس آنجلس است. این به معنای مبارزه برای سیاست‌هایی است که اجازه می‌دهد افراد بی‌خانمان در هر کجا که باشند، احساس امنیت کنند.
برنامه‌های مسکن طی دهه آینده توسعه می‌یابد و باید از فرصت‌های تازه استقبال نمود. ما باید با ساختارهای سیستمیک مخالف باشیم که نه تنها اپیدمی بی خانمان، بلکه فقر را نیز به طور کلی تحت تأثیر قرار می‌دهد.
به منظور اجتناب از بازسازی بستر نئولیبرال نیاز به آن خواهیم داشت که ارزش‌های‌مان را دوباره بسازیم. اگر افراد مذهبی مایل به ریسک و صحبت کردن به عنوان پیامبران و یا پیشگامان باشند (پیامبرانی با دانش خدمات اجتماعی) ممکن است بتوانند به ساخت یک جهان زنده‌تر کمک کنند، جهانی که به سختی بستر سختگیرانه نئولیبرالی نیست.
جاناتان راسل
برگردان: زهرا سعیدی، کارشناس ارشد سیاست‌گزاری عمومی
