|
خلاصه خبر سیاستی: برخی از تحقیقات و پیش‌بینی‌های علمی محققان دانشگاه کرنل نشان می‌دهد در سال ۲۱۰۰، ۲ میلیارد نفر – حدود یک پنجم جمعیت جهان – به دلیل تغییر آب و هوا و افزایش سطح اقیانوس‌ها، آواره می‌شوند. به خصوص کسانی که قبلاً در ساحل زندگی کردهاند، با تنگناهای جابجایی و اسکان مجدد مواجه خواهند شد؛ زیرا باید در جستجوی مکان‌های قابل سکونت در داخل کشور باشند. این گزارش می‌تواند برای کشورهایی که دارای سواحل طولانی دریایی هستند، مهم باشد و لزوم اتخاذ تدابیر سیاستی جهت پیشگیری از وقوع بحران آواره‌گان را ضروری سازد. محققان خاطرنشان می‌سازند که بر اساس پیش‌بینی آنها رقابت بر سر مساحت کاهش یافته منجر به کم کاری و منازعات استفاده از زمین در ایالات متحده و جاهای دیگر می‌شود و همین امر می‌تواند به معنی فروش زمین‌های عمومی برای محل استقرار باشد. |
در سال ۲۱۰۰، ۲ میلیارد نفر – حدود یک پنجم جمعیت جهان –به دلیل تغییر آب و هوا و افزایش سطح اقیانوس‌ها، آواره می‌شوند. با توجه به تحقیقات جدید دانشگاه کرنل، کسانی که قبلاً در ساحل زندگی کردهاند، با تنگناهای جابجایی و اسکان مجدد مواجه خواهند شد؛ زیرا باید در جستجوی مکان‌های قابل سکونت در داخل کشور باشند.
در سال ۲۱۰۰، ۲ میلیارد نفر – حدود یک پنجم جمعیت جهان – به دلیل افزایش سطح اقیانوس پناهنده تغییر اقلیم شوند.
چارلز گیزلر، استاد برجسته جامعه شناسی توسعه در کرنل، می‌گوید: “ما قصد داریم مردم بیشتری را در زمین‌های کمتری که مدنظر گرفتیم، بگنجانیم. هنوز تعداد اندکی از سیاستگزاران در حال مدیریت ذخایر طبیعی از مواد اولیه هستند که هنگام ورود پناهندگان به مناطق ساحلی و زمانی که آنها به مناطق بالادست مهاجرت خواهند کرد، با آن درگیر خواهند شد.
براساس گزارش سازمان ملل متحد، انتظار می‌رود جمعیت رو به افزایش زمین تا سال ۲۰۵۰ به ۹ میلیارد نفر برسد و تا سال ۲۱۰۰ به ۱۱ میلیارد نفر افزایش یابد. تأمین تغذیه این جمعیت نیاز به زمین‌های زراعی بیشتری دارد که باعث می‌شود زمین‌هاای بیشتر تحت تأثیر این تورم قرار گیرند (زمین‌ها بیشتر زیر کشت روند) و مناطق ساحلی حاصلخیز و دلتاهای رودخانه‌ای تحلیل روند و مردم به دنبال مکان‌هایی جدید برای زندگی باشند.
طبق این تحقیقات، تا سال ۲۰۶۰، حدود ۱.۴ میلیارد نفر پناهنده تغییرات آب و هوا باشند. گیزلر این تعداد را تا ۲ میلیارد نفر تا ۲۱۰۰ پیش‌بینی می‌کند.
غرق شدن مناطق ساحلی، عقب نشینی مسکونی و ممانعت از اسکان مجدد در داخل کشور، یک مشکل بزرگ است.
ما پیشنهاد می‌کنیم که ارزیابی اولیه‌ای انجام گیرد از سرزمین‌هایی که بعید به نظر می‌رسد، امواج جدید مهاجران (پناهندگان) آب و هوایی، که به علت تداوم جنگ مهاجرت می‌کنند، به آنجا وارد می‌شوند. منابع طبیعی تحلیل رفته (روبه نابود)، بازدهی پائین نت، کویرزایی، حاشیه‌نشینی در شهرها، اشباع زمین‌ها، سنگفرش شدن زمین‌ها با ساخت جادهها، تولید گازهای گلخانه‌ای، ذوب شدن لایه‌های یخ زده، این‌ها مواردی است که جیسلر[۱] به آنها اشاره می‌کند.
این تحقیق راه‌حل‌های ملموس و سازگاری فعالانه در مکان‌هایی مانند فلوریدا و چین را توصیف می‌کند که سیاست زیست محیطی ساحلی و داخلی را در پیش بینی تغییرات جمعیت ناشی از آب و هوا هماهنگ و تبیین می‌کند.
گیزلر در قانون برنامه‌ریزی جامع دولت اعلام کرد که فلوریدا دومین طول ساحلی طولانی در ایالات متحده است و مقامات دولتی و محلی آن برای خروج ساحل برنامه ریزی کردهاند.
فراتر از افزایش سطح دریا، مناطق ساحلی کم ارتفاع در بسیاری از کشورها با افزایش شدید طوفان مواجه هستند که آب‌های دریایی را در داخل کشور افزایش می‌دهد. از لحاظ تاریخی انسان‌ها تلاش زیادی کردهاند تا زمین را از اقیانوس‌ها بازگردانند اما در حال حاضر مخالف این تلاش‌ها زندگی می‌کنند – خشک شدن اقیانوس‌ها باعث ایجاد فضاهای خاکی زمینی (خاکی) در سیاره می‌شود.
در این تحقیق، گیزلر و کورنس، سناریوی بدترین مورد را برای قرن حاضر کشف کردند.
نویسندگان خاطرنشان می سازند بر اساس پیش‌بینی آنها رقابت بر سر مساحت کاهش یافته منجر به کم کاری و منازعات استفاده از زمین در ایالات متحده و جاهای دیگر می‌شود، که همین امر می‌تواند به معنی فروش زمین‌های عمومی برای محل استقرار باشد.
“فشار وارده بر ما این است که از انتشار گازهای گلخانه‌ای در سطوح کنونی جلوگیری کنیم. این بهترین راه‌حل “اثبات آینده” در برابر تغییرات آب و هوایی، افزایش سطح دریا و عواقب فاجعه باری است که احتمالاً در سواحل و همچنین در آینده در داخل کشور رخ خواهد داد.
منبع: ساینس دیلی
برگردان: زهرا سعیدی، کارشناس ارشد سیاستگزاری عمومی
بازنشر این مطلب، تنها با ذکر منبع “سیاستگزاری عمومی ایران” بلامانع است
