تماس اخیر از نمایندگان مجلس برای قرار دادن مالیات ۲۵ پوندی روی فنجان‌های قهوه یکبار مصرف و ممنوعیت استفاده از محصولات پلاستیکی در سراسر کشور نشان می‌دهد که انگلستان در مورد مقابله با رفتار فردی جمعی که محیط را تهدید می‌کند، جدی می‌باشد. برنامه‌های با مقیاس بزرگ در جهت تغییر رفتار مردم نادر هستند، اما اتفاق می‌افتند. به عنوان مثال، مالیات‌های کیف‌های چمدانی مختلف بریتانیا را درنظر بگیرید که تنها در یک سال منجر به کاهش ۸۰% استفاده از کیسه‌های پلاستیکی در انگلستان شد. ولی؛ با این که این ابتکارات قطعا مورد نیاز است، باید به دنبال دیگر راه حل‌های گسترده‌تر نیز باشیم. به همین دلیل، در اکتبر ۲۰۱۷، مجمع ولزی از مطالعه امکان سنجی برای بررسی سیاست‌های رفتاری زیست محیطی در ولز  از حساب‌های شخصی کربن حمایت کرد. حساب‌های شخصی کربن یک ایده بسیار ساده است: هر ماه دولت، امتیاز کربن آزاد به حساب کربن هر فرد اضافه می‌کند. شماره‌ای که دریافت می‌کنید به طور معمول با استفاده از فاکتورهایی مانند استفاده از ماشین و نوع خانه‌ای که درآن زندگی می‌کنید، محاسبه می‌شود. هر بار که بنزین، دیزل، برق، گاز یا سوخت گرمایشی خریداری می‌شود، کارت اعتباری کربن استفاده می‌شود و اعتبار حساب کاهش می‌یابد.

هیچ محدودیتی برای مقدار سوختی که فرد می‌تواند خرید کند، وجود ندارد، اما اگر امتیازات پایان یابد، قیمت سوخت بر اساس قیمت امتیاز اضافی افزایش می‌یابد. بنابراین اگر شما با ۱۰۰ امتیاز شروع کنید و از همه آنها استفاده کنید، هنگام پرکردن باک ماشین به صورت خودکار پنج امتیاز اضافی می‌خرید تا در این خرید استفاده کنید. از سوی دیگر، اگر فقط از ۸۵ امتیاز از ۱۰۰ امتیاز خود استفاده کردید، ۱۵ امتیاز اضافی را می‌توانید به سایر صاحبان حساب‌ها بفروشید. ابتکار آسانی برای استفاده به نظر می‌رسد که می‌تواند نتایجی را به دست آورد. با این حال، در سال ۲۰۰۸، ایده قبلی دولت برای استفاده از مستمری‌های کربن کنار گذاشته شد – پس چه چیزی می‌گوید که این ایده تا ۱۰ سال بعد کار خواهد کرد؟ برای توضیح منطق پشت حساب، ما باید به ماهیت رفتار انسان توجه کنیم و اینکه چرا ابتکاراتی از قبیل مالیات بر کیف چمدانی به حدی خوب عمل کرد که نظرمان را عوض کنیم.

حفظ اعتبار

به طور کلی، سه نوع رفتارهای سازگار با اجتماع(“هنجارها”) وجود دارد که هنگام هماهنگی و تحریک باعث می‌شود رفتارها به طور دائمی تغییر کنند. اولین مورد، هنجارهای توصیفی است: ما کارهایی را انجام می‌دهیم، زیرا دیگران نیز آنها را انجام می‌دهند. هنجارهای مجاز به اینها بسیار نزدیک هستند. این اقدامات انجام می‌شوند، زیرا ما معتقدیم آنها به طور عمومی به عنوان”کار درست” تایید شده‌اند. و در نهایت هنجارهای شخصی وجود دارد – چیزی که ما در نتیجه تربیت، آموزش و یا تجربیات خود به آن اعتقاد داریم.

اگر سیاست‌گزاران بتوانند این سه هنجار را ترتیب بندی کنند و یک محرک پیدا کنند، عادت‌های مردم را می‌توان برطرف کرد و تغییرات واقعی ایجاد نمود. با توجه به هزینه کیف پلاستیکی، تحقیقات نشان می‌دهد که بسیاری از هنجارهای فردی مردم، زباله‌ها را بد می‌دانند. بنابراین، اگر هردو هنجارهای تأیید عمومی را بتوان تحریک کرد، در کیسه‌ها صرفه جویی خواهند کرد. کمپین تبليغاتی به معرفی اين هزینه و آسیبی اشاره کرد که کیسه‌های پلاستیکی می‌تواند به حیوانات و نيز تأثير بصري زباله بگذارند. این کار باعث شد افراد به یاد بیاورند که اجتناب از استفاده از کیسه‌های پلاستیکی، «کاری درست برای انجام دادن» و همچنین مورد پذیرش عمومی است. تنها یک جنبه برای تثبیت وجود داشت: متقاعد کردن نامحسوس افراد که بیشتر مردم کیسه‌های خود را به فروشگاه‌ها می‌آورند. استاندارد اجتماعی نمودن این اقدام، اقدامات فردی را تقویت می‌کند، عادت را شکل می دهد و احتمالا پایدار می‌شود. معرفی هزینه ۵ پوندی و مکالمه عجیب با دستیار فروشگاه در مورد پرداخت هزینه‌های کیف موجب فرآیند رهایش- اجتناب می‌شود که به طور نیمه‌خودآگاه این تصور را تقویت می‌کند که خرید کیسه‌های پلاستیکی طبیعی نیست و “کار درستی نیست”. قطعات پازل سرهم بندی شد و نتیجه فوق العاده بود.

به کار انداختن آن

پس چگونه می‌توانیم از موفقیت این ابتکار عمل برای ایجاد یک طرح جدید کربن استفاده کنیم؟ دو نوع اصلی از طرح‌های کاهش انتشار گاز کربن در سطح بین‌المللی پیشنهاد شده است: مالیات بر کربن و حساب‌های شخصی کربن. مالیات بر کربن قیمت سوخت را افزایش می‌دهد تا مصرف را کاهش دهد و روراست است. با این حال تحقیقات نشان می‌دهد که مردم به سرعت دلیل قیمت‌های بالای سوخت را فراموش می‌کنند و مالیات به طور ذهنی در قیمت سوخت جذب می‌شود – که تغییر رفتار را بسیار غیر قابل تصور می‌نماید. از سوی دیگر، حساب‌های شخصی کربن هنجارهای شخصی (ما به طور ذاتی مواد زائد را دوست نداریم)، و همچنین هنجارهای مجاز – ما می‌دانیم که صرفه جویی در انرژی باعث کاهش آلودگی می‌شود و همچنین “کار درستی” است – را به کار می‌گیرند. و این همه را شامل می‌شود. تصور می‌شود که دیگران مصرف انرژی خود را مدیریت می‌کنند، و این احتمال این که ما نیز این کار را بکنیم را افزایش خواهد داد.

محرک جلوگیری از پرداخت هزینه امتیازات بیشتر است. همانند کیسه‌های پلاستیکی، قصد این نیست که خانوارها به خاطر مصرف بیش از حد مجازات شوند، بلکه هدف استفاده از درک رو به رشد الگوهای رفتاری برای تغییر عادت‌های فردی به نفع همه می‌باشد. کاربران به صورت ذهنی سوخت را از هزینه‌های دیگر جدا می‌کنند و از امتیازات ماهانه “رایگان” استفاده می‌کنند – که با دقت بیشتر در طول زمان کاهش می‌یابد. این کار آلودگی کربن را به پیش روی ذهن مردم می‌آورد و این چارچوب احتمالا باعث خواهد شد که جمعیت تقاضای تغییرات دائمی در مقررات را برای کمک به آنها برای ماندن در حوزه مستمری و تسهیل صرفه جویی در انرژی بیشتر نمایند. این ساده است و می‌تواند موثر باشد، علاوه بر این ابتکار دیگری است که ولز می‌تواند برای انگلیس انجام دهد. ولز نخستین کشوری بود که هزینه کیسه حمل را معرفی کرد و دارای اهداف قانونی است که آن را به عنوان دومین بازیافت کننده خانگی در جهان پس از آلمان ساخته است. اگر یک طرح آزمایشی ثابت کند که حساب‌های شخصی کربن می‌تواند به همان اندازه موثر باشد، تنها کمی طول می‌کشد تا اینکه در سرتاسر کشور اجرا شوند.

منبع: theconversation