یک راه حل ساده برای ترافیک‌های وحشتناک

بدون سیاست‌های اچ اُ وی، ترافیک شهری بسیار، خیلی بدتر می‌شود. طبق یک تحقیق جدید، شهرهایی که مشکلات ترافیکی وحشتناک دارند، ممکن است از یک راه حل ساده و کم هزینه برخوردار باشند: “سیاست (اچ اُ وی) یا (استفاده از وسایل نقلیه با ظرفیت یا جاگیری بالا) که سبب افزایش کارایی خودرو می‌شود، می‌تواند به شدت ترافیک را کاهش دهد.

طبق این تحقیق که توسط اقتصاددانان ام آی تی انجام شده، شهرهایی که با مشکلات ترافیکی وحشتناک مواجه می‌شوند، ممکن است از یک راه حل ساده و کم هزینه برخوردار باشند: سیاست‌های اچ اُ وی که باعث تشویق کارپول می‌شود، می‌تواند به شدت ترافیک را کاهش دهد. کارپول، به اشتراک گذاشتن یک خودرو و یا طی کردن مسیر با بیش از یک نفر است. این سیاست برای اولین بار به صورت اجباری در ایالات متحده و در سال ۱۹۴۳ اجرا گردید.

نتایج نشان می‌دهد که در جاکارتا، اندونزی، پس از آنکه سیاست اچ اُ وی، در مسیرهای مهم مرکز شهر کنار گذاشته شد، تاخیر سفر در طول صبح ۴۶ درصد و در عصر ۸۷ درصد بدتر شد.

بن اولکن، استاد اقتصاد ام آی تی  و همکارانش در مقاله جدیدی درباره این مطالعه می‌گوید: «حذف محدودیت‌های وسیله نقلیه با اشغال بالا باعث شد که ترافیک به مراتب بدتر شود. این تکان دهنده نیست، اما بزرگی آن بسیار زیاد است.”

علاوه بر این، هنگامی که سیاست‌ اچ اُ وی، به پایان رسید، ترافیک، ناگهان و به طور قابل توجهی در جاده‌های اطراف نیز بدتر شد. آنچه که تراکم بیش از حد را بدتر کرد، نه ترافیک بیشتر بر روی جاده‌های مرکزی، بلکه تغییر سیاست بود.

اولکن می‌گوید: “سیاست‌های اچ اُ وی” در جاده‌های مرکزی ترافیک را در همه جا بهترکرده است، هم در وسط روز و هم در جاده‌های دیگر در ساعات پرازدحام. من فکر می کنم این یک نتیجه واقعا قابل توجه است.”

این گزارش، در ادامه به سیاست اچ ا وی در اندونزی پرداخته است که به عنوان یک نمونه خاص به آن اشاره می‌شود.

رانندگان و ماشین چی‌ها

جاکارتا، در تلاش برای کاهش مشکلات ترافیکی وحشتاک خود، مقررات اچ اُ وی را در سال ۱۹۹۲، با استفاده از سیاست “سه در یک” اجرا کرد. این سیاست، به معنای سه مسافر در هر وسیله نقلیه است که در برخی جاده‌های اصلی، بین ساعات ۷ و ۱۰ صبح و بین ۴:۳۰ تا ۷ بعد از ظهر به اجرا گذاشته شد. با این حال، این سیاست به طور ناگهانی در سال ۲۰۱۶ کنار گذاشته شد – برای یک هفته، سپس یک ماه، و بعد به طور دائم.

هنگامی که دولت جاکارتا ناگهان تغییر سیاست در اواخر مارس ۲۰۱۶ را اعلام کرد، محققان فرصتی عالی برای انجام یک آزمایش طبیعی را قبل و بعد از آن سیاست به دست آوردند. این تیم اطلاعات گوگل مپ را در اواخر ماه مارس، قبل از اجرای سیاست، تا ماه ژوئن ۲۰۱۶ ادامه داد.

هانا توضیح می‌دهد: “مهمترین کار ما این است که شروع به جمع آوری اطلاعات ترافیکی بکنیم. در عرض ۴۸ ساعت از اعلام سیاست، ما به طور منظم کامپیوترهایمان را بررسی کردیم که هر ۱۰ دقیقه یک بار به بررسی گوگل مپ می‌رسید تا سرعت ترافیک جاری را در چندین جاده در جاکارتا بررسی کنیم. با شروع خیلی سریع توانستیم شرایط ترافیکی در زمان واقعی را ضبط و ثبت کنیم در حالی که سیاست اچ اُ وی هنوز در حال اجرا بود. سپس تغییرات در ترافیک را قبل و بعد از تغییر سیاست مقایسه کردیم. “

همه گفتند، تاثیر تغییر سیاست اچ اُ وی بسیار مهم بود. پس از آنکه سیاست اچ اُ وی رها شد، سرعت متوسط ​​ترافیک جاکارتا در ساعات پرازدحام از حدود ۱۷ تا ۱۲ مایل در ساعت در صبح و از ۱۳ تا ۷ مایل در ساعت در شبها کاهش یافت. در مقایسه با افرادی که معمولا حدود ۳ مایل در ساعت حرکت می‌کنند.
 پس از همه، به طور مستقیم، ممکن است به نظر برسد که کنار گذاشتن سیاست اچ اُ وی در خیابان‌های اصلی، میزان ترافیک در جاده‌های نزدیک را کاهش می‌دهد.
این پژوهش این نکته را بیان می­دارد که، مکانیزم دقیق برای از بین بردن اثرات خارجی خطوط HOV (اختصاص خطوط ویژه به خودروها چندسرنشین) وجود ندارد. این واقعیت که با اجرای این سیاست ترافیک در جاده­های اطراف (فرعی) بدتر شده است، می­توانست مورد بررسی بیشتری قرار گیرد. علاوه براین، ممکن است اینطور به نظر برسد که با پایان دادن به طرح HOV در خیابان­های اصلی، میزان ترافیک در جاده­های فرعی کاهش می­یابد.

محققان اشاره می­کنند که دلایل بالقوه­ای برای این اثر بزرگ وجود دارد. اولین تأثیر مستقیم سیاست HOV این است که زمانی که اجرایی شود، با تشویق به اشتراک­گذاری ماشین، تعداد ماشین در جاده­ها کاهش می­یابد. و به همین ترتیب پس از آن، طرح HOV به سادگی سطح کلی ترافیک را بهبود می­دهد. احتمال دیگری که وجود دارد این است که پایان یافتن سیاست HOV منجر به تراکم بالا می­شود، که در آن گره­های ترافیکی کور می­شود و حجم کلی وسایل نقلیه در شریان­های اصلی کاهش می­یابد؛ چرا که بیشتر این وسایل نقلیه در خیابان­های فرعی تردد می­کنند. که منجر به این می­شود که گره­ ترافیکی کور شود.

اولکن می گوید، در هر صورت، اثر تجربی واقعی است. او می گوید: هدف این مقاله نشان دادن این است که در یک آزمایش طبیعی در دنیای واقعی، این اتفاق می افتد
کریندلر، خاطرنشان می کند که تغییرات ناگهانی که رخ داد به خاطر تغییر سیاست‌ها بود نه عوامل دیگری چون شکل مناطق شهری یا تعداد و میزان وسایل حمل و نقل عمومی. دانشمندان بر این باور هستند که همه شهرها متفاوت هستند و نتایج تغییرات مشابه ممکن است در جای دیگر متفاوت باشد و بستگی به بسیاری از عوامل، از شکل منطقه شهری تا میزان حمل و نقل عمومی در دسترس دارد. با این حال، نتیجه به طور مستقیم به برنامه‌ریزان شهری و سیاست‌گزاران مربوط است، به خصوص به دلیل ماهیت کم هزینه اجرای سیاست‌های  اچ اُ وی، چه در کل خیابان‌ها و چه در مسیرهای مشخصی از خیابان های بزرگ.  اولکن  می‌گوید: “من فکر نمی‌کنم که ما باید لزوما از این سیاست نتیجه به دست آوریم و آن را در همه جا بکار ببندیم، اما با توجه به مشکلات ترافیکی بسیار جدی جاکارتا، می‌توان گفت که این اقدام سیاستی است که توانایی کار دارد.”

منبع: ساینس دیلی

برگردان: زهرا سعیدی، کارشناس ارشد سیاست‌گزاری عمومی

انتشار مطلب، با ذکر منبع سایت سیاست‌گزاری ایران بلامانع است.