چکیده: سیاست‌گزاری خدمات سلامت در بریتانیا موضوع بحث امروز است. در حالی که شهروندان کشورهای توسعه یافته عمر طولانی‌تری دارند,  شهروندان کشورهای فقیر از طول عمر کمتری برخوردار هستند. این تفاوت ما بین کشورهای ثروتمند و فقیر، حدود ۱۰ سال دز شاخص امید به زندگی خود را نشان می‌دهد. امروزه نظام ارایه خدمات سلامتی در کشورهای مختلف تحت فشار و کشش بسیار بزرگی بدلیل مسن شدن جمعیت، مشکلات بیماریهای رو به تزاید مغزی- روانی مثل الزایمر و بیماری‌های مزمن سنایل یا مربوط به سن است.

در انگلستان پیش‌ینی‌ها نشان می‌دهد که جامعه انگلیس در سال ۲۰۳۰-۲۰۳۱ یعنی (۱۳-۱۴ سال بعد) حدود ۹ میلیارد پوند کسری بودجه در حوزه سلامت و حدود ۱۳ میلیارد پوند کسری بودجه در خدمات اجتماعی را تجربه خواهد کرد. برای پوشش این شکاف عظیم بودجه‌ای و حمایت از نظام طب ملی محبوب  مردم، دولت انگلیس در صدد اضافه کردن مالیات سلامت در سبد هزینه شهروندان بریتانیایی است.  
با اینحال تزریق بودجه بیشتر تنها راه مدیزیت چالش‌های فراراه نظام‌های سلامت نیست بلکه می بایست بیشتر بدنبال ادغام خدمات گران قیمت با خدمات پیشگیری و مداخلات پیشگیرانه و بموقع و تشخیص‌های بموقع بود که راه‌های مناسب‌تر و قابل حصول‌تری هستند.  
  نظام سلامت انگلستان در نظر دارد که بیشتر بودجه نظام طب ملی را برای  پیشگیری و تامین سیستم ‌های حفاظتی و حمایتی خارج از بیمارستان در چهار چوب تامین مراقبت‌های کامل انسانی هزینه کند. در این راستا برنامه جامعی برای انتقال قدرت به شهرداری‌ها و هدایت سیستم سلامت از طریق شهردار در نظر گرفته شده است.
 
برخورداری از سلامت نیاز اولیه برای داشتن تحرک اجتماعی است. در حالی که شهروندان کشورهای توسعه یافته عمر طولانی‌تری دارند, شهروندان کشورهای فقیر از طول عمر کمتری برخوردار هستند. این تفاوت ما بین کشورهای ثروتمند و فقیر، حدود ۱۰ سال دز شاخص امید به زندگی خود را نشان می‌دهد.
نظام طب ملی انگلستان (NHS) از دهه ۱۹۵۰ یعنی زمانی که ترکیب جمعیتی و طول عمر شهروندان بسیار با امروز متفاوت بود در جهت افزایش طول عمر شهروندان بریتانیا برنامه‌ریزی کرده است.

 

 چالش‌هایی نو فراراه شهروندان در سراسر جهان پیش روی سیاست‌گزاران و برنامه‌ریزان سلامت و خدمات اجتماعی قرارگرفته است و سیاست‌ها و برنامه‌ها می‌بایست با این چالش‌ها هم خوان و متناسب گردد.

امروزه نظام ارایه خدمات سلامتی در کشورهای مختلف تحت فشار و کشش بسیار بزرگی بدلیل مسن شدن جمعیت، مشکلات بیماریهای رو به تزاید مغزی- روانی مثل الزایمر و بیماری‌های مزمن سنایل یا مربوط به سن است.
در انگلستان پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد که جامعه انگلیس در سال ۲۰۳۰-۲۰۳۱ یعنی (۱۳-۱۴ سال بعد) حدود ۹ میلیارد پوند کسری بودجه در حوزه سلامت و حدود ۱۳ میلیارد پوند کسری بودجه در خدمات اجتماعی را تجربه خواهد کرد. برای پوشش این شکاف عظیم بودجه‌ای و حمایت از نظام طب ملی محبوب  مردم، دولت انگلیس در صدد اضافه کردن مالیات سلامت در سبد هزینه شهروندان بریتانیایی است.
با اینحال تزریق بودجه بیشتر تنها راه مدیزیت چالش‌های فراراه نظام‌های سلامت نیست بلکه می‌بایست بیشتر بدنبال ادغام خدمات گران قیمت با خدمات پیشگیری و مداخلات پیشگیرانه و بموقع و تشخیص‌های بموقع بود که راه‌های مناسب تر و قابل حصول‌تری هستند.
 

سیاست‌گزاران در نظام سلامت انگلستان به این باور رسیده‌اند که بیشتر بودجه نظام طب ملی می‌بایست برای منظور پیشگیری و سیستم‌های حفاظتی و حمایتی که در قدم اول شهروندان را از بیمارستان‌ها دور نگاه می‌دارد،  هزینه شود. در این راستا برنامه جامعی برای انتقال قدرت به شهرداری‌ها و هدایت سیستم سلامت از طریق شهردار در نظر گرفته شده است. با دسترسی به این هدف، شهرداری‌ها به عنوان دولت محلی ارایه کننده خدمات اجتماعی مسئولیت حمایت و حفظ شهروندان از خطرات سلامتی را به عهده خواهند داشت و نظام طب ملی با همکاری با شهرداری‌ها بیشتر بودجه و توان برنامه‌ریزی  خود را معطوف سرویس های خدمات سلامتی که در چهارچوب نیازها و مراقبت‌های کامل انسانی است خواهد نمود.

این سیاست بسیار شبیه همان سیاست و  راهی بود که  شورای سیاست‌گزاری کمیته شورای شهر در مجمع تشخیص مصلحت نظام در سال‌های ۲۰۱۰-۲۰۱۱ جهت انتقال قسمتی از قدرت شهروندی (Civil)  سلامت به شهرداری‌ها با مشاورت اینجانب در نظر داشت انجام دهد که کل طرح با سمت‌و‌سو‌گیری کاملا مخالف دولت دهم متوقف ماند.

دکتر حمید بهلولی، 

(MD, MPH, MRes, PhD (Manchester

 

مطالب مرتبطمطالب بیشتر از این نویسنده