مطالعه حاضر بحث می کند که آیا در قدمی فراتر می توان این پدیده های عصبی بیولوژیک را برای تفسیر و تبیین تصمیمات اجتماعی بکار گرفت؟ آگر این ذهن است که تفسیرگر و تصمیم گیر است و اگر می تواند مبتنی بر داده های معیوب یا ساختار زیستی معیوب دچار توهم و یا زوال عقلی در تصمیم گیری فردی شود پس احتمالا با مکانیسم مشابه در موضوع تصمیمات اجتماعی نیز می تواند دچار همین نوع سوگیری و خطا گردد.