شهرهای رباتیک

من پیش از کار روی ربات­‌های دنیای واقعی، در مورد افسانه­‌ها و اسطوره‌­های تاریخی می­‌نوشتم. الان هم به نوعی همان کار را انجام می‌­دهم. در کارخانه‌­ها، آزمایشگاه‌­ها، و البته­ با داستان­های علمی، در واقع ربات‌های خیالی، تصورات ما را در مورد انسان­های مصنوعی و ماشین­های خودمختار تقویت می‌­کنند.

اما ربات­ها در دنیای واقعی به طرز شگفت ­انگیزی ناکارآمد هستند، هرچند که نفوذشان به ­طور مدام در مناطق شهری در سرتاسر جهان در حال افزایش است. این چهارمین انقلاب صنعتی در طول تاریخ جهان است که این‌­بار توسط ربات­ها هدایت می­‌شود، که فضاهای شهری و زندگی شهری را در برابر فرصت­‌ها و چالش­های حوزه­‌های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و بهداشتی شکل می‌دهند. چرا که شهرهای ما برای مدیریت توسط انسان­ها بیش از حد بزرگ شده‌­اند.

وجود شهرهای خوب، حکومت­ها را تقویت و حفظ می‌­کند و جریان داده­ها و افراد را تقویت می­‌کند. این خدمات شامل خدمات عمومی، ترافیک و خدمات تحویل است. وجود صف­‌های طولانی در بیمارستان­ها و بانک­ها، مدیریت ضعیف انسانی را نشان می­‌دهد. تراکم بالای ترافیکی نشان­‌ دهنده­‌ی ناکارآمدی جاده­‌ها و سیستم­‌های ترافیکی است. محصولاتی را که از طریق آنلاین سفارش می‌دهیم به اندازه­ی کافی سریع به دستمان نمی‌­رسند. و سیستم‌­های Wi-Fi اغلب نمی‌­توانند نیازهای دیجیتال ما را پاسخگو باشند. به ­طور خلاصه، زندگی شهری که در قالب ویژگی‌هایی چون آلودگی‌­های زیست محیطی، زندگی سریع، ترافیک، افزایش مصرف، و… مشخص می­‌شود، نیاز به راه­ حل‌­های رباتیک دارد.

طی پنج سال گذشته، برخی دولت‌­های ملی شروع به فرآیند اتوماسیو‌‌‌ن ­سازی به عنوان کلیدی برای آینده‌ی­ بهتر شهری کرده‌­اند. بسیاری از شهرها آزمایش ربات­ها را در مکان­های عمومی شروع کرده‌­اند، جائی­که ربات­ها هر دو هدف عملی (تسهیل زندگی روزمره) و نقش بسیار نمادین­شان (در نشان دادن مدیریت شهری خوب) را به نمایش می­‌گذارند. باید دید که آیا از طریق ماشین­های اتومات (بدون سرنشین)، داروسازهای اتومات، ربات­های سرویس­ دهنده در فروشگاه­های محلی، و یا هواپیماهای بدون سرنشین، سرعت زندگی در شهرها افزایش می­‌یابد یا نه.

بسیاری از شهرهای بزرگ (سئول، توکیو، شنزن، سنگاپور، دبی، لندن، سانفرانسیسکو)، مکان­هایی را برای آزمایش وسایل نقلیه‌­ی اتوماتیک در قالب مسابقات رقابتی در نظر گرفته­‌اند، به منظور توسعه­‌ی اتومبیل­های بدون سرنشین در جامعه. بنادر و انبارهای اتومات نیز که به­وسیله‌­ی ربات­ها و خودکار کار می‌کنند نیز به­ طور فزاینده­ای روبه افزایش هستند. سیستم­‌های کنترل خودکار و نظارت خودکار، تنظیم و بهینه­‌سازی جریان­های ترافیکی نیز رو به گسترش هستند. مزارع اتومات نیز که به تولید مواد غذایی در مناطق غیرکشاورزی می­‌پردازند نیز در سرتاسر جهان رو به افزایش هستند. فناوری­‌های جدید در تلفن‌­های همراه که وعده‌­­های مراقبت­‌های بهداشتی فراتر از بیمارستان­ها را می­‌دهند. ربات­های اجتماعی نیز در بسیاری از جایگاه­ها – از افسران پلیس گرفته تا پیشخدمت رستوان­ها – در فضاهای عمومی و تجاری شهری ظاهر می‌­شوند.

همان­طور که همه­‌ی این نمونه‌­ها نشان می­‌دهند، اتوماتیک شدن شهرها شروع شده و در حال اجرا است، اگرچه در برخی مناطق و شهرهای دیگر نیز نادیده گرفته می­‌شود. اما هنوز به نظر نمی‌رسد که هیچ­کدام از این پیشرفت­‌های گوناگون و متفاوت نتایج خاصی را نشان دهند. پس شهرهای آینده را باید چگونه پیش­بینی کرد؟ داشتن یک نمای کلی از چنین شهرهایی به ما اجازه­ی این کار را می­‌دهد. به این منظور، سه مثال از شهرهای اتومات را در اینجا بررسی می‌­کنیم: توکیو، دبی، سنگاپور.

توکیو

دولت ژاپن در حال حاضر در حال آماده‌­سازی خویش برای میزبانی بازی­های المپیک ۲۰۲۰ است، و از قصد دارد از این رویداد برای نشان دادن بسیاری از فناوری­های جدید روباتیکی استفاده کند. بنابراین، توکیو به آزمایشگاه زندگی شهری تبدیل شده است. به این منظور، مؤسسه‌ای با هزینه­‌ی دولتی با عنوان شورای تحقق انقلاب رباتیک در سال ۲۰۱۴، توسط دولت ژاپن تاسیس شد.

اهداف اصلی فعالیت­های رباتیک دولت ژاپن عبارتند از: تجدید اقتصاد، برندسازی فرهنگی و نمایش­های بین‌المللی. در این راستا، سعی خواهد شد تا از بازی­های المپیک برای معرفی و تأثیرگذاری بر مسیرهای تکنولوژیک جهانی استفاده شود. دولت ژاپن در نظر دارد تا در طول بازی­های المپیک از ربات­ها در زمینه­‌هایی چون، روبات‌­های تاکسی و سیستم هوشمند حمل و نقل گردشگران در سرتاسر شهرها، صندلی­‌های هوشمند، صندلی­‌های هوشمند مسابقات پاراالمپیک، وجود ربات­ها در فرودگاه­ها و تمامی نقاطی شهری که به ۲۰ زبان دنیا به مسافران خوش­آمد می‌­گویند و امکان مکالمه­‌ی خارجی­ها را مردم محلی ژاپن را فراهم می‌­کنند، استفاده کند.

دولت ژاپن به ما نشان می­‌دهد که فرآیند کنترل دولتی بر ایجاد شهرهای رباتیک چندان دور از ذهن نیست.

سنگاپور

از سوی دیگر، سنگاپور نیز یکی از شهرهای هوشمند است. دولت، در این شهر، ربات­‌هایی را با اهداف متفاوت امتحان می‌­کند: گسترش فیزیکی سیستم‌های موجود برای بهبود مدیریت و کنترل شهری. در سنگاپور، یک روایت ملی تکنو – آینده‌­نگری (techno-futuristic) از سیستم­‌های خودکار وجود دارد که به‌­طور طبیعی وارد اکوسیستم شهری می­‌شوند. این دیدگاه از طریق آزمایش ربات­‌های مستقل (مثلاً در آزمایش هواپیماهای بدون سرنشین که همکاری هلی­کوپترهای ایرباس انجام می‌شود) و اتوبوس‌­های اتوماتیک اتوبوسرانی با عنوان Easymile EZ10 در حال انجام است.

در عین­ حال، در هتل­های سنگاپور نیز از بات­ها برای سرویس ­دهی استفاده می­‌شود در مواردی چون تمیز کردن اتاق­ها، تهیه‌ی کالاها و لوازم مورد نیاز مسافران، و همچنین ربات­ها را برای کمک به تحصیل دانش‌آموزان، آموزش می­‌دهند تا بتوانند در آینده از ربات­ها در پیش ­دبستانی­ها استفاده کنند. در زمینه­‌ی مراقبت­‌های بهداشتی و اجتماعی نیز، صنایع رباتیک و اتوماسیون سنگاپور یکی از سریع­ترین صنایع در سطح جهانی است.

دبی

دبی نیز یکی دیگر از نمونه‌­های نوظهور شهرهای هوشمند تحت کنترل دولتی است. اما به‌­جای آنکه از ربات­ها برای بهبود سیستم‌­های شهری استفاده شود، از آن­ها به­طور گسترده‌­ای در جهت ارائه­‌ی خدمات عمومی و با هدف «ایجاد شادترین شهر روی زمین» استفاده می­‌کنند.

دولت­های ملی در حال رقابت بر سر این هستند که خود را از طریق صنایع رباتیک­شان در چشم_­­اندازهای سیاسی و اقتصادی جهان مطرح کنند و همچنین تلاش می­‌کنند جایگاه خود را به عنوان رهبران منطقه‌­ای تثبیت نمایند. این تفکر بلندپروازانه در سپتامبر ۲۰۱۷ در قالب شهر تاکسی­‌های پروازی که توسط شرکت هواپیماهای بدون سرنشین آلمانی به نام Volocopter طراحی شده بود، و به رهبری جهان عرب در این نوآوری خود را نشان داد. هدف دبی آن است که تا سال ۲۰۳۰، ۲۵% از ناوگان حمل­‌ونقل خود را به صورت خودکار درآورد.

این طرح­ها در حال حاضر در قالب طرح بارسلونا محور افسر پلیس PAL Robotics و سنگاپور محور خودرو OUTSAW آزمایش می­‌شوند. دولت اعلام کرده است که اگر این آزمایش‌­ها موفقیت­‌آمیز باشند، تا سال ۲۰۳۰، ۲۵ درصد از نیروهای پلیس را رباتیک خواهد کرد. 

منبع: theconversation