روش‌های سنتی برای سیاست‌گزاری, سیاست‌گزاران[۱] و شهروندان را برای جستجوی راه حل‌ها رها کرده‌اند. علیرغم بهترین تصمیمات, مدل استاندارد از تحلیل متخصص بی‌طرف و بکارگیری نتایج توسط یک بروکراسی حرفه‌ای عموما منجر به راه حل‌های پیچیده و نتایجی برای شهروندان شده است.

ظرفیت رویکرد جدید از قبل مشخص شده است- فقط از تیم‌های پزشکی و بیماران در بیمارستان دانشگاه اوسلو نروژ بپرسید. زنان با خطر بالا سرطان سینه مجبور بودند که سه ماه قبل از دریافت قرار ملاقات برای بررسی و تشخیص منتظر بمانند. این رویکرد جدید این انتظار را به سه روزکاهش داد. علت اصلی این مشکل فقدان اطلاعات در مورد فرآیند ارجاعی بود. طراحان همچنین با ۴۰ کارمند بیمارستان از همه سطوح مصاحبه کردند که به برنامه و فرآیندهای روزانه آنها دست یابند.

دولت‌ها همیشه از زمینه‌هایی نظیر جامعه شناسی و اقتصاد الهام می‌گیرند. روش‌های طراحی هنوز  بخشی از قاعده سیاست‌گزاری نیستند،, اما چنین مثال‌هایی کمک کننده است.

تفکر طراحی چیست؟

طرح (همچنین “تفکر طراحی” یا “طراحی انسان محور” نامیده می‌شود) تجربه زندگی افراد را به عنوان نقطه عزیمت در نظر می‌گیرد. منظور تجربیات افرادی است که در یک سیستم حضور و مشارکت دارند مانند کارمندان دولت در سازمان‌ها.

رویکرد جدید همدلی را در بین کسانی که در یک سیستم هستند تشویق می‌کند (بطورمثال شهروندان و کارگران اجتماعی). این روش ممکن است دولت‌ها را به منظور یافتن راه حل‌های انسانی و بهتر هدایت کند. درعمل, این بدان معنی است که روش‌های طراحی سیاست‌گزاران و بروکراسی را تشویق می‌کند که موضوع ساده اما اساسی را انجام دهند: ابتدا به “کاربران” سیستم گوش دهید تا اینکه تنها به متخصصین مشاوره گوش دهند.

این رویکرد درعمل چگونه است؟

طراحی خدمات یا سیاست یک اصول دقیق و تعریف شده نیست اما یک مجموعه از ابزار را پیشنهاد می‌دهد که برای حل یک مشکل می‌تواند موثر باشد و سه مرحله اساسی را دنبال می‌کند:

1. درک تجربه انسانی: درک افرادی که شما برای آنها طراحی می‌کنید.

۲.تولید ایده‌ها و راه حل‌های ممکن: بررسی یک فضای راه حل گسترده

۳.نمونه اولیه و بهبودیافتن: خلق اصلاحات فیزیکی از ایده‌ها و اجازه دادن به مردم که با آنها تعامل کنند.

سه ابزار نمونه‌ای:

1. سایه سازی: با دقت نگاه کردن به “کاربران” در محیط خودشان به منظور درک احساسات و انگیزه‌ها آنها. ۲.طوفان مغزی: که در طی آن، با جمع‌آوری فهرستی از ایده‌ها که خودبه‌خود توسط اعضا تولید می‌شود، برای رسیدن به یک جمع‌بندی در مورد یک مسئله تلاش می‌شود.
2. نمونه سازی: به منظور آزمایش ایده‌ها.

یک مثال: پلتفرم Certitude، موسسه خیریه‌ای است که طیف وسیعی از خدمات را به افراد دارای مسائل بهداشت روانی و ناتوانی‌های یادگیری در سراسر شهر لندن ارائه می‌دهد، این موسسه با واحد نوآوری یک شرکت نوآوری اجتماعی در زمینه ایجاد جوامع در دسترس‌تر همکاری نموده و خدمات روزانه را برای افراد با مسائل بهداشت روانی و ناتوانی یادگیری مدرن سازی می‌کند.

تیم طرح واحد نواوری به آنها کمک می‌کند که استفاده کنندگان خدمات خود را بهتر درک کنند از طریق برگزاری کارگاه‌ها و جلسات نمونه سازی و بنابراین آنها می‌توانند چیزی خلق کنند که بطورکامل تقاضای استفاده کنندگان خود را انعکاس دهد. نتیجه Connect & Do بود.

Connect & Do یک ابزار آنلاین شبکه اجتماعی است که به مردم کمک می‌‌کند به دیگران در اطرافشان متصل شوند و با جامعه خود در ارتباط باشند. جایی‌که افراد می‌توانند گروه‌ها و رخدادهای محلی خود را بیابند, افراد جدید را ملاقات کنند, ایده‌ها را به اشتراک بگذارند, گروه‌های خود را تنظیم کنند و به دیگر مردم محلی یا گروه‌ها کمک کنند. هدف این است که یک جنبش اجتماعی حمایتی ایجاد کنیم که به افراد با اعتماد به نفس کمتر کمک می‌کند تا بیشتر در کارهایی که دوست دارند مشارکت کنند.

 این شبکه انلاین سیاست‌گزاران را تشویق می‌کند که بطور عمیق دلایل ریشه‌ای مشکلات را جستجو و درک کنند و اگر لازم است مشکل را دوباره چارچوب بندی کنند و همچنین یک رویکرد چند رشته‌ای را تشویق می‌کند و به راحتی می‌توانند نقطه نظرات همه ذینفعان را تشخیص دهند. با نمونه سازی اولیه راه حل‌ها با هزینه کم و سرعت بالا می‌توان شکاف بین سیاست و پیاده سازی را برطرف نمود.

منبع: centreforpublicimpact

[۱] Policymaker