ارزش هر واحد بیت کوینbitcoin در اواخر سال گذشته حدود ۱۷۰۰ دلار تخمین زده شد و – اگرچه از آن زمان به بعد، ارزش ارز مجازی کاهش یافته – اما نشانه‌­هایی وجود دارد که عدم وجود مقررات در این زمینه می‌تواند به سرمایه‌­گذاران آسیب برساند و موجب برزو بحران­‌های مالی آتی شود.

علی رغم وجود تکنولوژی ستودنی زنجیره بلوکی (blockchain) که فرصت‌­های عالی را در انجام معاملات سریع­تر ارائه می‌دهد، در صورت عدم وجود مقررات مناسب مشکلات متعددی در محصولات آن – از جمله بیت کوین bitcoin و دیگر ارزهای مجازی – به ­وجود می­‌آید. تدابیر (تصمیمات) جهانی در زمینه­‌ی استفاده از پول دیجیتال باید سریعاً به مرحله‌­ی اجرا درآید.

با این­حال بررسی اینکه چگونه بازار ارزهای مجازی خارج از هر چهارچوب قانونی مشخصی رشد کرده که ممکن است منجر به خطرات احتمالی بعدی شود، ارزش بررسی را دارد.

چرا ارزهای مجازی بی‌اعتبار می‌توانند منجر به بروز بحران‌های مالی دیگری شوند

پول

برای آنکه یک واحد ارز مجازی بتواند به عنوان یک پول عمل کند، نیاز است سه الزام اساسی انجام شود.

اول آنکه باید به عنوان وسیله­‌ای در مبادلات عمل کند که مردم بتوانند از آن برای خرید و فروش استفاده کنند. این یکی از امیدوارکننده‌­ترین ویژگی­‌های تکنولوژی blockchain است چرا که همکاری در زمینه­‌ی معاملات در صنایع مختلف را تسهیل می­‌کند.

دوم آنکه، این پول باید به عنوان اندوخته‌­ای (ذخیره_­­ای، پس‌­انداز) ارزشمند باشد. که با توجه به بی­‌ثباتی قیمت بیت­‌کوینت این الزام­ برآورده نمی‌­شود. براساس گزارش Goldman Sachs، بیت­‌کوینت شش برابر بیش از طلا بی­‌ثباتی داشته است.

سوم آنکه این ارز باید به عنوان یک واحد محاسبه شود – به عبارت دیگر، برای نشان دادن ارزش واقعی آن یا هزینه‌­ای که بر مبنای آن انجام می‌­شود.

مهم­تر از همه‌­ی این­ها، از آنجائی­ که ارزهای مجازی به عنوان یک واحد پولی طبقه­‌بندی نمی­‌شوند، قادر به ایجاد بحران‌­های مالی هستند. آن­ها تنها باید به عنوان اوراق بهادار و یا کالاهای مالی مورد استفاده قرار گیرند.

تضمین مالی

Bitcoin و دیگر ارزهای مجازی به روش‌­های مختلفی مانند اوراق قرضه مالی یا سهام یا کالا عمل می‌­کنند. در اینجا آن­ها (ارزهای مجازی) اغلب به ­وسیله­‌ی سیستم Blockchain به عنوان وسیله‌­ای برای سرمایه‌گذاری در پروژ‌‌‌‌ه‌­ها یا اید‌‌ه‌­های کسب و کار مورد استفاده قرار می‌­گیرند، که با استفاده از مکانیسم‌هایی­‌ از جمله ارزهای مجازی مانند بیت­‌کوین، اتر یا از طریق پول نقد برای کسب منافع اختصاصی در کسب و کار یا پروژه­‌هایشان استفاده می‌­کنند.

برخی از بنگاه­های اقتصادی این مکانیسم را به عنوان روشی برای پیشرفت مالی و راه‌­اندازی کسب و کار مورد استفاده قرار داده­‌اند. این راه ­اندازی­ها از طریق روش (IPO) به دلیل الزامات قانونی که احتمالاً قادر به انجام آن نیستند، تقریباً غیرممکن است که منجر به پیشرفت مالی شوند.

مطابق روش (IPO) شرکت­‌ها باید در قالب یک بورس سهام داخلی فهرست شوند، برای انجام این کار، لازم است که شرایط الزامی آن از جمله افشای حساب­‌های مالی شرکت‌­ها برآورده شود. این روش برای حمایت از سرمایه­ گذاران خرد (کوچک) و حفظ یکپارچگی بازار طراحی شده است.

دور زدن این الزامات برای تامین مالی از طریق مبادلات عمومی یا واسطه‌­ها، برای شرکت­‌های تازه تأسیس ارزان­تر، سریع­تر و آسانتر است تا پول لازم برای شروع تجارت را از طریق پس‌­انداز تهیه کنند. راه‌­اندازی سیستم Blockchain، باعث افزایش بیش از یک و نیم میلیارد دلاری در بودجه از طریق سیستم ICO (ارائه سکه­‌های اولیه) از ابتدای سال ۲۰۱۷ شده است. 

با این­حال، ICOها نظارت­‌های قانونی نظیر روش IPO را ندارند. در عین ­حال، شرکتی که به دنبال تأمین بودجه­‌ی مالی خودش از طریق روش ICO، است، انتظار می‌­رود که گزارشی رسمی از اهداف اصلی­‌اش از تجارت، هزینه‌­ی راه‌­اندازی آن و نحوه­‌ی انجام این کار را منتشر کند. و همین­طور هم هست.

اما به این دلیل که این تجارت در قالب یک شرکت blockchain است و صدور گواهی­نامه­‌های آن به روش دیجیتال انجام می­‌شود، هویت کسانی که در این امر سرمایه­‌گذاری کرده­‌اند پنهان می­‌ماند. هویت اصلی صاحبان شرکت می­‌تواند حتی با در نظر گرفتن گزارش رسمی آن نیز مخفی بماند، – که این خود تهدیدی بالقوه برای مشترکین است -.

همان­طور که هویت واقعی احزاب نیز تا حد زیادی برای طرفداران آن­ها ناشناخته است، و به عنوان نوعی مقررات در این فضا کمی اطلاعات وجود دارد، بنگاه­های اقتصادی نیز که از این طریق به دنبال کسب درآمد هستند، ملزم نیستند همه‌­ی مشترکین خود را بشناسند، به عنوان مثال لازم نیست همه­‌ی مقررات پولشویی (AML) را بدانند.

محصولات

Bitcoin بیت­کوین هیچ ارزش حقیقی ندارند و افزایش قیمت آن در دسامبر ۲۰۱۷ عمدتاً به توسط گمانه ­زنی‌ها مطرح شد. این مسئله با این استدلال که این شرایط را به یک حباب تشبیه می­‌کند، مرتبط است – یعنی زمانی که یک دارایی (ارزش پولی) قیمتی بسیار فراتر از آنچه ارزش آن است پیدا می­‌کند. برای آنکه این شرایط حباب­گونه پشت سر گذاشته شود، ممکن است نیاز به الزاماتی مانند تنظیم مقررات بیشتر و یا دیگر شرایط مبادله­‌ی اوراق ارزهای مجازی، داشته باشد.

اما، اگر این حباب منفجر شود، آیا می‌­تواند منجر به ایجاد یک بحران مالی مانند آنچه در سال ۲۰۰۸ روی داد شود؟ این مسئله بستگی به آن دارد که آیا این ارزهای مجازی و مشتقات آن­ها می­‌توانند منجر به ایجاد یک ریسک سیستماتیک در سیستم مالی شوند یا خیر. که البته امکان آن وجود دارد.

در سال ۲۰۰۷، افت ارزش اوراق بهاداری که تحت پوشش وام مسکن بودند در ایالات متحده و مشتقات مربوط به آن توسط مؤسسات مالی، منجر به بحران مالی در میان بانک­ها شد که یک سال بعد این بحران مالی تشدید شد.

تکیه به آینده

منافع شرکت­‌های مالی مبتنی بر بیت­‌کوین و مشتقات آن یادآور این نکته­‌ی نگران­ کننده­ است که آن­ها ممکن است تجاربی از گذشته­‌ای نه چندان دور را نادیده بگیرند.

این سناریو را بر مبنای این فرضیه می­‌توان مطرح کرد، که در حال حاضر، ارزهای مجازی چنین خطری را ایجاد نمی‌­کنند، زیرا جریان اصلی امور مالی را به دست نگرفته‌­اند. اما روشن است که تعداد زیادی از مؤسسات مالی مهم سیستماتیک در مبادلات از طریق ارزهای مجازی همچون بیت­کوین شرکت می­ کنند. زمانی­که ارز مجازی تبدیل به جریان اصلی مبادلات تجاری شد، پیشنهادات می­‌توانند بسیار سریع انجام شوند و قرار گرفتن در معرض ارزهای دیجیتال می­‌تواند خطرات سیستماتیک ایجاد کند.

به یاد داشته باشید، که بخشی از منطق ایجاد ارز دیجیتال ناشی از نارضایتی از بانک­‌ها و سایر مؤسسات مالی است. و جای تعجبی نیست که بیت­ کوین در سالی که بحران­‌های مالی وجود داشت، توانست توسعه پیدا کند. در حالی­که ارزهای مجازی احتمالاً به عنوان “نوشدارویی” برای جلوگیری از بحران­های مالی نظیر بحران سال ۲۰۰۸ معرفی شدند، اما اگر قوانین مرتبط با آن­ها اجرا نشود، ممکن است منجر به بحران­‌های مالی آتی شوند.

منبع:theconversation