تحقیقات جدید نگاهی به مسیرهای گوناگون کمپ‌های دولتی ماریجوانا و دخانیات در آمریکا انداخته و تلاش می‌کند تا ضمن بحث درباره پیامدهای احتمالی، استدلال نهفته در ورای مسیرهای متفاوت را توضیح دهند.
رویکردهای نظارتی ماریجوانا و تنباکو در ایالات متحده در مسیرهای کاملا متفاوتی قرار دارد و به گفته محققان ایالات متحده و استرالیا، هیچ یک علاقه‌مند به یادگیری از دیگری نیستند.
وین هال و لین کوزلوفسکی در یک مقاله جدید منتشر شده در نشریه اعتیاد نوشتند: “دو جامعه سیاسی علاقه بسیار کمی به بحث‌های سیاسی یکدیگر داشته‌اند.”
هال، نویسنده اصلی، استاد مرکز مطالعات سوء استفاده از جوانان در دانشگاه کوئینزلند استرالیا و متخصص ماریجوانا و سایر مسائل مربوط به مصرف مواد مخدر است. کوزلوفسکی استاد رفتار بهداشت و سلامت جامعه در دانشکده بهداشت عمومی و بهداشت حرفه‌ای دانشگاه بوفالو و متخصص در مصرف و کنترل دخانیات است.
مقاله آنها به مسیرهای متفاوت سیاست‌های کانابیس (شاهدانه و مواد مخدر) و دخانیات در ایالات متحده توجه داشته و تلاش دارد برخی از استدلال‌های نهفته در ورای مسیر های مختلف را توضیح دهد.
در رابطه با کنترل تنباکو، کوزلوفسکی از رویکرد “نوعی ممنوعیت” برای رسیدن به هدف نام می‌برد که بر اساس این نوع سیاستگزاری، اظهار می‌شود تنها سیگارهایی که نیکوتین بسیار پایین دارند، فروخته شود. با این وجود، جامعه سیاستگزاری کانابیس کاملا مخالف حمایت قانونی تفریحی از ماریجوانا است.
چرا رویکردها متفاوت است؟
کوزلوفسکی با اشاره به مدافعان ماریجوانا می‌گوید: “یکی از گروه‌ها نابودی محصولات ممنوعه را درک کرده و با این حال اجتناب‌ناپذیر بودن برخی از استفاده تفریحی را باور دارد و دیگری استفاده تفریحی را نمی‌پذیرد و به دنبال یک نوع ممنوعیت است.
تفاوت‌ها نیز می‌تواند با بررسی اینکه هر گروه شامل چه کسانی است، توضیح داده شود. جامعه کنترل توتون شامل محققان تنباکو، مدافعان بهداشت عمومی، سازمان‌های غیر دولتی و مقامات دولتی است. هال و کوزلوفسکی اشاره می‌کنند که جامعه کانابیس متنوع‌تر است و اشاره دارد که شامل وکلای آزادی‌های مدنی، مدافعان حقوق مدنی و حامیان اصلاح قوانین مواد مخدر است.
جامعه کانابیس برای برخورد با ماریجوانا مسیر دیگری را طی می‌کند. این واقعیت است که قانونی کردن ماری جوانا تفریحی قبل از قانونی شدن دارو برای استفاده پزشکی بود. هال و کوزلوفسکی می‌گویند که تا اندازه‌ای، به طریقی، این پاسخ را برای قانونی شدن ماری جوانا برای استفاده تفریحی آسان کرده است.
کوزلوفسکی می‌گوید: “اگر فکر می‌کنید محصول قادر به درمان برخی از بیماری‌ها است، پس می‌توانید استفاده را توجیه کنید. لذت بردن از آن یک نوع امتیاز می‌شود.” به اعتقاد وی “در مورد ماریجوانا، فرض بر این است که “در معاملات بزرگ ماریجوانا – کسب و کارهای قانونی تجارت ماریجوانا – با همان حس مسئولیت محدود رسمی نسبت به “تجارت عظیم دخانیات” رفتار خواهند کرد. در مورد دخانیات، حرکت به سمت ممنوعیت سیگارهای سنتی و استفاده از ابزارهای سلامت عمومی برای به حداقل رساندن مصرف خطرناکترین محصولات دخانیات، سیگار اتکا می‌گردد.”
این گزارش همچنین اشاره می‌کند که چالش سیاستگزاران دولتی در تنظیم مقررات برای ماریجوانا اجرای همان تمهیداتی است که در کنترل مشروبات و دخانیات جواب داده است که شامل سیاست‌هایی مانند مالیات بر اساس توانایی برای کاهش استفاده و وابستگی شدید، محدودیت دسترسی در ساعات معاملات و تعدادی از رسانه‌هایی که محصول را به فروش می‌رسانند و محدود کردن فعالیت‌های تبلیغاتی (پیشبرد فروش) است.
به گفته کوزلوفسکی، “درس‌هائی که می‌توان از برخورد با ماریجوانا آموخت همان است که از دخانیات به دست آمده و بالعکس. با تمرکز رشد و پرورش ماریجوانا، بازارهای قانونی خرده فروشی نباید آسان و راحت به راه خود ادامه دهند.”
در پایان، کوزلوفسکی افزود: “تنظیم مناسب محصولات دارویی تفریحی که برخی از اثرات نامطلوب دارند، باید دسترسی جوانان را محدود کند، ترک کردن و توقف را در افرادی که مایل به ترک هستند، ترویج کند و شیوه‌های استفاده کم ضرر را با ارائه دقیق و مفید اطلاعات به مصرف کنندگان ترویج کند.
برگردان: زهرا سعیدی، کارشناس ارشد سیاستگزاری عمومی
بازنشر این مطلب، تنها با ذکر منبع “سیاستگزاری عمومی ایران” بلامانع است.
